نبشتانک: نُھ سال گوں کجام درداں گْوستگ ؟
نبشتہ کار : مھلب دین بلوچ
رجانکار: سرباز وپاؔ
” دین ” بزاں منی پِت دین مھمد بلوچ ، اے ھما لبز اِنت کہ من اولی رند ءَ گْوشگ دربُرت ۔
من ءَ چہ آئی ءِ میراس ءَ ھمے نام ءَ اَبید دگہ ھِچّ نہ رستگ ، من وھدے پہ وتی ابّا جان ءَ جیڑاں گُڑا جیڑگانی تہ ءَ بیگواہ باں ۔ وھدے من ءَ وانگجاہ ءَ رَوگی بوتگ آ ساڑی نہ بوتگ ، وھدے من ءَ چہ آئی ءَ چیز ءِ دربرگی بوتگ ، آ ساڑی نہ بوتگ کہ من چہ آئی ءَ چیزے در بہ براں ، نہ گپّے ءُ نہ ترانگے ءِ دَیگ ءَ ساڑی بوتگ ۔
ھما اِنت کہ من ءَ یات کنت ، من ماما کدیر ءِ ھمراہ ءُ زند گْوازینگ ءَ آں ، انچوش کہ من ماما ءِ گس ءِ زھگے آں۔ ءُ آئی بُنجل ( وائس فار بلوچ مسنگ پرسن کیمپ ) مئے لوگ اِنت ، بلے اِد ءِ نشتگیں مردُم دردناکیں زندگی یے گْوازینگ ءَ اَنت ۔ برے شال ءِ شُدکشیں بُنجل ءَ ، ءُ برے کراچی ءِ شُدکشیں بُنجل ءَ توار چِست کن اَنت ، برے زھرشانی کن اَنت ، برے پریس کانپریس کن اَنت ءُ روانک کش اَنت ۔
منی ابّا جان ڈاکٹر دین مھمد بلوچ ءَ پاکستان ءِ چیریں ادارھانی مردُماں آور جت ءُ گوں وت بُرت ۔ داں لھتیں روچ ءَ ھمے گپ دائم بُوَگ ءَ اَت کہ ڈاکٹر دین مھمد بلوچ ءَ ناشناسیں مردُماں چہ نادْرھجاہ ءَ چِست کُرتگ ءُ گوں وت بُرتگ ۔ بِہ گِندئے اے گپ پہ مردُماں یک کِسّھے اَت ، بلے منی باتن ءَ یک آزگیں ٹپّے اَت ۔ اے ویل پہ مردُماں گپّے اَت ، بلے منی ارواہ ءَ تھارونکی یے ءَ مانشانتگ اَت ۔ منی ابّا ءِ مھر ءُ مُھبت کُل چہ من پچگرگ بوت اَنت ۔ انگہ منی مھرانی لوٹ سرجم نہ اِت اَنت ، زُوراکاں من ءَ چہ منی زندگی ءِ سارتیں ساھِگ ءَ جِتا کُت ۔
من پہ ھمے مھرانی مُراد ءِ گِندگ ءِ واھگ ءَ وتی ابّا جان ءِ اکس زُرت ءُ آئی ءِ پَٹ ءُ لوٹ ءَ در آتک آں ۔ شھر ءُ میتگ ، کوہ ءُ کوچگ ، دمک ءُ دراں ھر کُجا چو گنوکانی وڑ ءَ شوھاز کنگ ءَ اَت اَنت ، اناگت ءَ من گوں کماشے ءَ دُچار کپت آں کہ مردُم آئی ءَ چہ ماما کدیر ءَ زان اَنت ، آئی ءِ کِرّ ءَ یک جنکے اَت آ چو منی وڑ ءَ وتی مردمے ءِ شوھاز ءَ اَت ، آئی ءَ را مردماں پرزانہ مجید ءِ نام ءَ توار کُت ۔ آئی ءِ اے نیمگ ءُ آ نیمگ ءَ آکس ایر اَت ، مرد ءُ زالبول ، کسان ءُ مزن ، پیر ءُ ورنا ھر دابیں آکس ایر اَت ۔
من چہ ماما ءَ جُست کُت اے چونیں مردمانی اکس اَنت اِد ءَ ایر اَنت ؟
ماما ءِ پسّہ ھمے بوت ، اے ھما مردُم اَنت کہ آیاں پاکستان ءِ گلامی ءِ نہ منّگ ءِ ھاتر ءَ توار چِست کُتگ ۔ پاکستان ءَ پہ ایشانی توار ءِ دارگ ءَ اے مردماناں وتی چیریں زندانانی تہ بند کُتگ ۔ اے اکس کہ ترا گون اِنت ، اے چہ ھمے مردماں یکّے ۔
من ھمے اکساں شرّیں وڑے ءَ چارگ ءَ اَت آنت ءُ منی دل لوٹگ ءَ اَت اے اکساں دائم بچار ، من ءَ اے اکس سک تورینگ ءَ اَت اَنت ۔ من اے اکس زوران ءُ وتی دل ءَ داراں کُت اَنت ۔
بلے اے اکسانی ، ھرکسی کِسّہ جتا اَت ، ھر اکس ءِ سر ءَ جتائیں رمس نبشتہ اَت ، کسے ءِ یک سالے ، کسے ءِ دوسال ، کسے ءِ چار سال ، کسے ءِ ھَشت سال ءُ کسے ءِ دہ سال کْوھن اَت اَنت ۔
من وتی دست ءِ اکس زُرت ءُ گوں ھما اکساں ھوار ایر کُت ، منی اُمر سک کسان اَت ۔ من اے شُدکشّیں زھرشانی بُنجل ءَ نشتگ اَت آں ۔ اُود ءَ ھچ ورگ نیست اَت ، تُنّ ءُ گُژن چہ منی برداش ءَ ڈنّ اَت ۔ من کم کم ءَ ھیل کنان کُت ، اے دگ ءِ سر ءَ نِندگ ءَ گاڑیانی توار مردُم ءَ گیش تورین اِیت ۔
من وھدے بے کرار بوت آں ۔ ھمود ءَ گْوازی کُت ءُ وتی کتاب ونت اَنت ۔ وھدے من ءَ واب ءَ گِپت گُڑا من ھمے اکسانی پُشت ءَ وپت آں ۔ من ءَ یات اِنت کہ من چہ واب ءَ پاد آتک آں ، من ءَ ماما ءَ گُشت ” اھوالکار اتکگ اَنت ، تو واب بوتگ ئے من پمیشکا گُوشتگ اَنت پد ءَ بیا اِت منی مردم انگت ساڑی نہ اَنت ۔ وھدے اھوالکار اتک اَنت ، اجبیں وڑے ءَ گپ اِش کُت ، شُمئے مردُم بس ھمے یکیں زھگ اِنت ۔ مارا سر سری جُست اِش کُرت ءُ پد ءَ شُت اَنت ۔
لھتیں روچ ءَ پد مئے بُنجل ءَ منی گوں منی ھم اُمریں جنکے ءَ دیدار بوت ، من دیست باز وش بوت آں کہ اِد ءَ منی ھم اُمریں دِگہ جنک کیت ۔ آئی ءِ دست ءَ یک اکسے اَت ۔ من ایشی ءِ گندگ ءَ گوں منی ءُ آئی ءِ ھمدردی بوت ۔ من جُست کُت اے تئی دست ءِ اکس ءِ مردُم کے اِنت ؟ ۔
آ گوں دردیگیں چماں ھمے اکس ءِ چارگ ءَ لگت ءُ گُشت ئے ، اے منی ابّا جان ءِ اکس اِنت۔ ایشی نام اِنت اَلی ازگر بنگلزئی ۔ منی ودی بُوَگ ءِ دو ماہ ءَ پد پاکستان ءِ چیریں ادارھانی مردماں آوار جتگ ءُ گوں وت بُرتگ ، نُھ سال سرجم اِنت انگہ ھچ وڑیں ھالے نیست ءُ من مدام ماما ءِ بُنجل ءَ کایاں ۔
من اے گپ اِش کُت اَنت ، منی دل ءِ تہ ءَ یک ھیرانگی یے ودی بوت ءُ من تُرسگ بِنا کُت۔ منی دست ءِ اکس لرزگ ءَ لگت منی چم چہ اَرس ءَ پُر بوت اَنت ۔ دائم منی مجگ ءِ تہ ءَ ھمے گپ ودی بُوَگ ءَ اَت کہ چو مہ بیت کہ منی بابا ھمینچو وھد ءَ بیگواہ بہ بیت ۔ انچو وھد ءَ من وتی بابا ءَ اَبید چوں زندگ بوت کن آں ، چون من وتی زند ءَ دیم ءَ بُرت کن آں ۔ یک اَجبیں جُستے منی مجگ ءِ تہ ءَ بُوَگ ءَ اَت ۔
من سکّیں تُرسناکیں وڑے ءَ جُست کُت ، بلکیں منی جُست بے پائدگیں جُستے اَت ، من چو سرپد نہ اَت آں کہ ایشی دل تہ ءَ بے کساس مزن ءَ ٹپّ اِنت۔ ایشی ءِ دل ءِ اندر ءِ ٹپّ ءَ را کَد نیست ۔ من انچو سرپد نہ اَت آں ، پمیشکا کہ من دراجکشّیں ودار ءَ نہ گْوستگ اِت آں ۔ من ھمے گُشت ” تو انچو دراجکشّیں وھد ءِ ودار ءَ وتی بابا دل ءَ نہ بُرتگ ، چی ءَ کہ ترا وتی بابا ءِ دْروشم یات نہ بیت ؟ ۔
چہ جُست ءِ اِش کنگ ءَ پد جنک کمو ھاموش بوت ءُ چہ ھاموشی ءَ دیر ءَ گوں بیوسی ءُ نااُمیتی ءَ گُشت ئے ، مھلب اے ھما ٹپّ اِنت کہ ھچ دْراہ نہ بیت۔ نہ اے ٹپّ ترا ھچ بے ھال بُوَگ ءَ کل اِیت ۔ آزمان ءَ چارتے ءُ دُوا ءِ کُت ءُ گُشت ئے منی دُوا اِنت کہ انچوکیں دراجکشّیں ءُ دردناکیں ودار من دیستگ دگہ کس اے وڑیں درد مہ گندات ۔ زار زار ءَ گریوگ ءَ لگ اِت ۔ من ءَ سک بژن بوت کہ اے منی گپّ ءَ چہ دل آزاری بوت ۔ من بگل ءَ کُرت ، منی کِرّ بید ء چہ دروگیں تسلّا ءَ دِگہ ھِچّ گپ نیست اَت کہ من آئی ءَ بہ گُش آں ۔
پد ءَ چے بوت ؟
منی ابّا جان یک اکس ءِ پریم ءِ تہ ءَ بند اِنت ءُ منی کِرّ ءَ اِنت ۔ من چو سرپد نہ اَت آں کہ یک روچے منی اباجان ءَ پاکستان ءِ زندان ءَ نُھ سال سرجم بیت۔ من اَبید چہ ودار ءَ دگہ ھچ کُت نہ کن آں ۔ ودار بس ودار یک اکسے ۔
نوں من ءَ وتی ھما دزگْوھار ءِ کُلیں گپّانی مارِشت بوتگ ۔ پہ ودار ءَ نُھ سال گوں کُجام درداں گْوز اِیت ۔
اے سالانی شپ ءُ روچ گوں ھمے تُرس ءَ گْوز اِیت ، ھُدا مکنت چو مہ بیت کہ منی ابّا جان ءِ لاش ءِ کپگ ءِ ھال مہ شِنگ اِیت ۔ چوش مہ بیت کہ کسّے من ءَ ھال بہ دنت کہ تئی پت آجو بوتگ ۔ بلے آئی ءَ یک اَنچیں نادْراھی یے گوں کہ داں زندگ اِنت بیوسی ءُ نادْراھی ءِ زند ءِ بہ گْوازین اِیت ، یا آ سر ءَ شر نہ اِنت گنوک اِنت ۔ یا چو تُوتک ءُ بلوچستان ءِ آ دِگہ شھرانی وڑ ءَ کْوھنیں کبر دست کپت اَنت اَبید ء چہ ھڈّاں دِگہ ھچ زانگ نہ بنت ، ھُدا وت اِنت کہ منی بابا اے وڑ مہ بیت ۔
وھدے بلوچستان ءِ کُجام کُنڈ ءَ گار ءُ بیگواھیں بلوچ پُسگے آجو بیت ، گُڑا من الم ءَ جُھد کن آں گوں آئی ءَ منی ھال ءُ اھوال بہ بیت ۔ بوت کنت چہ زندان ءَ منی بابا جان دیستگ ئِے، من ءَ ھالے یا آئی ءِ کلوھے بہ دنت ۔ بلے من ءَ چہ ھرکس ءَ نااُمیتی ءَ اَبید دِگہ ھِچّ نہ رس اِیت ۔
چوناھا ما ھرشپ کہ وپس اِیں ھمے اُمیت کن آں کہ الم ءَ یک سُھبے کیت ءُ ما پاد کا اِیں ۔ ھر تھاریں شپ ءَ را یک سُھبے الم بیت ، اے سالانی تہ ءَ من ءَ ءُ منی لوگ ءِ مردماں ھمے اُمیت بوتگ کہ مئے تھاریں شپ الم ءَ کُٹ اِیت ءُ یک سباھے کیت ۔ بلے ما انگت گوں ھمے تھاریں شپ ءَ زند گْوازینگ ءَ اِیں ، نہ زان آں داں کدی اے تھاروکی ھلاس بیت؟-
