زُوت واتر کن
– نبشتہ کار: سرباز وپا
منی زندمان ءِ گْراں کدریں مڈّی ءُ بھشت گونگیں ابّا جان ھست ءُ سلامت بات ئے
منی سارتیں ساھگ!
واجہ ھُدا وتی پاکیں کلام ءِ تہ ءَ ھمے گْوش اِیت ماس ءُ پس زھگ ءِ ھُدا اِنت ، آھانی پادانی چیر ءِ ھاک پہ زھگ ءَ بھشت اِنت ، گڑا من پہ سِتک گوش آں کہ تو منی ھُدائے ءُ باگیں بھشت ئے۔
وھدے کہ من وتی زندگی ءِ سما کنگ ءِ اُمر ءَ رست آں کہ تئی سارتیں ساھگ ءَ تاھِیر بہ گِر آں ، بلے اے وھد ءِ زوراکاں منی ابّا جان، منی سارتیں ساھگ اچ من پُل اِت ءُ من ءَ گمانی یک گرانیں بارے بڈّ ءَ دات ۔
تئی مھرانی ھوشام ءَ منی باتن ءَ جاگہ کُتگ ، من ھما اِنت پہ تئی مھراں تلوسگ ءَ آں ءُ تو پمّن یک اکسے جوڑ بوتگ ئے ۔ بلے تئی اے اکس من ءَ مُدام تسلّا دنت ءُ گْوش اِیت سمّو بے توکل مبو! من دور نہ آں۔ من کایاں پد ءَ ترا امباز کن آں ءُ تئی سر ءَ چُکان ءُ گوں تو ھم دیوان بہ آں ۔
ابّا جان تئی ھمے آھگ ءِ اُمیت ءَ انچو مھکم کُرتگ ، ارس نہ ریچاں ءُ من وت ءَ کمزور نہ کن آں ۔ اے وھد ءَ من تئی اکس ءِ زیارت کنگ ءَ گلائش بہ آں ، گُڑا من وت ءَ سکیں وش بھتیں مردمے سرپد بہ آں، پرے ھاتِر ءَ کہ من ھر مردم ءِ دپ ءَ ھمے ھبر اِش کُتگ ڈاکٹر دین جان سکّیں بھادریں انسانے۔۔۔۔۔۔۔۔۔، گُڑا منی کبلھیں ابّا جان اے پمن یک پھر ءُ شان ءِ گپّے کہ من ھمے بھادریں ڈاکٹر دین جان ءِ پرزند آں۔
ابّا جان بلوچ راجدپتر ءِ تہ ءَ اگاں بلوچ ءِ جنکّ ءِ بھادری گپ بہ بیت گُڑا تئی جنکانی نام الّم گرگ بیت ، ھمے ھاتر ءَ کہ تئی بیگواھی ءَ ما ھاموش نہ بوتگ اِیں ۔ من گوں مھلب ءَ مُدام ترا شوھاز اِتگ ۔ اے شال ءِ کھرمانیں سارتی گوں تئی ودار ءَ انچو گْوازینتگ ، مارا سما نہ کپتگ ۔ ھمے ھاترا کہ مئے ھمک روچ تئی آھگ ءِ مستاگی گرگ ءِ ودار ءَ گْوستگ ۔من زان آں ترا اے ھال الّم سر بوتگ تئی چُکّاں گوں ماما کدیر ءُ پرزانہ مجید ءَ لانگ مارچے کش اِتگ ، چہ شال ءَ بگر داں کراچی ءَ ، چہ کراچی ءَ داں اسلام آباد ءَ یک لانگ مارچے ءَ شُتگ اِیں ۔ تو زان ئے اے دراجکشیں پند ءَ ما پرچا دم نہ بُرتگ ؟
سرجمیں راہ ءَ تئی اکس من ءَ ءُ مھلب جان ءَ دل ءِ سر ءَ داروک بوتگ ، تو مدام ھمے گْوشتگ ھِمّت کن اِت من الم ءَ گوں شما دچار کپ آں ۔
من مُدام سُھب ءَ چہ واب ءَ پاد کایاں ساری ءَ تئی اکس ءَ زوران ءُ دست ءَ کن آں ۔ چہ وتی گُشان ءِ لمب ءَ تئی اکس ءَ ساپ کن آں ۔ اے وھد ءَ کہ من تئی زیارت کنگ ءَ گلائش بہ آں ، تئی سلامتی ءِ دُوا ءَ چہ پاکیں پروردگار ءِ دَر ءَ لوٹ آں ءُ ھمے اُمیت کن آں کہ مرچی تئی آھگ ءِ مستاگی من ءَ الّم ءَ گرگ بیت۔ اے ودار دائم منی دل ءَ برجاہ اِنت۔ مُدام سُھب ءِ سر ءَ تئی اکس ءِ زیارت کنگ ءَ بہ آں ، گُڑا اے گپ ءَ تو من ءَ الّم گوش ئے سمّو!
شمئے وانگ چون اِنت۔۔۔؟ من ھمے وھد ءَ گوں تو بچکنداں ءُ ھمے گْوش آں منی بھشت گونگیں ابا جان مئے وانگ شر اِنت ، تھنا تئی کمّی اِنت۔ واجہ ھُدا ترا زُوت پہ وشی ءُ سلامتی بیار اِیت ۔
من مُدام چہ مردُمانی زُبان ءَ ھمے اِش کتگ ماس ءُ پس ءِ کدر ءَ ھما زھگ بہ زانت ، کہ ماس یاں پِسّے نیست ۔ ابّا جان آ ھبر ءَ پمن واجہ ھُدا میار اِیت کہ تو پما نیست بہ بَہ ئے ۔ بلے تئی اے جتائی ءَ مارا پہ تئی مھراں انچو تُنّیگ کُتگ، تئی اکس ءِ دیم ءَ کلیں گپ کنگ نہ بہ اَنت۔
تو زُوت پہ وشّی بیا من اے یازدہ ءِ سال ءِ جتائی ءِ مھرانی ھساب ءَ یک یک ءَ چہ تو لوٹ آں ، منی بھشت گونگیں ابّا جان!
زُوت واتر کن۔۔۔۔۔۔زُوت واتر کن۔۔۔۔۔۔
