بس ھواراں سنگت
نبشتہ کار: سرباز وپا
دی بلوچستان پوسٹ
اے منی ءُ تئی اولی دیدار اَت کہ تو مئے سوج اِش کُتگ اَت ءُ مئے دیم ءَ آتکگ اَت ئے ۔ دْروت ءُ دْرھباتی ءَ چہ پد چاھے وارت ما دیم پہ وتی سپر ءَ رھادگ بوت اِیں ۔ مئے سَپر سک دراجکش اَت ءُ ما روان ات ایں ، مئے سپر گاڑی ءِ سر ءَ ھپت ساھت ءَ چہ گیش ءِ سپر اَت ۔ اے راہ ءَ من ءُ تو دُرستی نہ اَت اِیں ۔ ترا تھنا سنگت اُستاد نور ءِ نام ءَ توار کنگ ءَ اِت اَنت ۔ ھمے وڑ ءَ سپر برجاہ ءُ گوں سنگتاں گپ ءُ تْران اَت ، کندگ ءُ مسکرائی اَت ۔ من ھر وھد ءَ کہ چم چِست کُت اَنت ءُ ترا چار اِت ، تئی لُنٹانی سر ءَ لھمُکیں بچکدگے گِندگ بُوَگ ءَ اَت ءُ سپر جنُزاں اَت۔
وھدے ما وتی منزل ءَ سر بوت اِیں ، شپ ءِ ساھت دہ ءُ یازدہ بوت ۔ سپر ءَ مارا سک ژند ءُ پند کُتگ اَت ، سنگتاں نان آؤرت ، ما نان وارت ءُ دیوان برجاہ اَت کہ سنگتے ءَ منی نام گپت ءُ توار کُت وپا! من گْوشت جی سنگت، آئی ءَ من ءَ جُستے کُت ءُ من آئی ءِ پَسہ دات ۔تو رند ءَ جُست کُت سنگت اے کُجام وپا اِنت ، سنگت ءَ گْوشت کہ اے سرباز وپا اِنت تو بچکندت ءُ من ءَ جُست کُت اے سنگت راست گوش اِیت من ترا پہ بچکند گْوشت ھو راست گْوش اِیت من سرباز وپا آں ، تو پہ مھروانیں گالوارے ءَ گْوشت بِہ بکش ئے سنگت ، من تئی نام اِش کتگ ، بلے من ترا ندیستگ پمیشکا من ترا نہ زانتگ ۔ من درِائینت ءُ گْوشت نا سنگت چوش بیت ، مردُم گِندگ ءَ چہ دُرستی ءُ راستی بیت ۔ چد ءُ پد ما الم یکّے دومی ءَ زان اِیں ۔
ھمے شپ ءَ داں دو بج ءَ ما نیاد کرت ءُ کند اِت ءُ پد ءَ وپت اِیں۔ وھدے کہ من سُھب ءِ سر ءَ چہ واب ءَ پاد آتک آں ، تو ساری ءَ آگھ اَت ئے منی ءُ تئی دیوان پد ءَ برجاہ بوت داں روچ ءِ ساھت یک بج ءَ سنگتاں سُبارگ ءِ نان آؤرت اَنت ءُ ما نان وارت۔ مئے لھتیں سنگت ءِ سپر دیم اَت ءُ مئے ھم روگ ءِ تیاری بوت ، تو پہ بچکند گْوشت وپا! منی ءُ تئی دیوان آسر نہ بوتگ ، شُما دیری روگ ءَ سر گپتگ اِت ۔من گْوشت اُستاد تو بیا گوں مئے نیمگ ءَ رو اِیں ، تو کند اِت ءُ گْوشت ھو من شمئے نیمگ ءَ الّم کایاں ، بلے مرچی من ءَ اِد ءَ کار ھست ۔ یک ءُ دو روچ ءَ چہ پد من شمئے نیمگ ءَ اَلّم کایاں ۔تو وتی ڈسّ ءُ نشان ءَ من ءَ بہ گْوش کہ من ترا در گِپت بکن آں ۔ من ترا سنگتے ءِ نام گْوشت ءُ ترا جُست کُت تو اے سنگت ءِ جند ءَ ، ءُ ایشی جاہ ءَ زان ئے ۔؟ تو کندگ ءِ جُت ءُ گْوشت، ھو ڑے اے سنگت ءَ من شر زاناں اے منی جگری دوستے ۔ من ترا ھمے گْوشت تو ایشی کِرّ ءَ منی نام ءَ بگر اے ترا الّم منی جاہ ءَ سر کنت ۔اگاں دست گٹ بہ بیت من ءَ الّم ہون کنت ءُ تئی ھال دنت، من وت کایاں تئی کِرّ ءَ ۔
منی ءُ تئی نیاد انگت سرجم نہ اَت کہ سنگتاں من ءَ توار کُت بیا اولاک تیار اَنت وتی سپر ءَ سرگر اِیں ۔ من ترا چار اِت ءُ گْوشت ، اُستاد موکل اِنت کہ من بہ رو آں، تئی پَسّہ ھمے بوت شر اِنت دست نہ گراں بس ھوراں سنگت ۔ گڑا ما وتی اولاک ءَ سوار بوت اِیں ءُ دیم پہ سپر ءَ راہ گِپت اِیں۔ تو اُوشتوک اِت ئے ، رَوَگ ءِ ساھت ءَ تو وتی ھردو دست چِست کُتگ اَنت ءُ پہ رُکستی شانگ ءَ لگّ اِت ئے ۔ ھمے گوشگ ءَ اِت ئے بروت اِت پاکیں پروردگار ءِ باھوٹ اِت ۔ تو دُوا کنگ ءَ اَت ئے ءُ ما وتی سپر ءَ جُنزان اِت ایں ۔ من شام ءَ وتی جاہ ءَ سر بوت آں ۔ دو روچ گْوست ، من ھما سنگت ءِ لمبر ءَ پون ءِ سر ءَ ھال ءُ اھوال کُت۔ وھدے من تئی جُست کُُت استاد نور ءِ ھالاں بِہ دے باریں نیاتکگ ؟ سنگت ءِ پسّہ ھمے بوت یار من سھی نہ آں، تو ھالاں بِہ دے استاد نور ءِ زان ءَ نزّیک ءَ آھگ ءِ سوجے ھست ؟ من گْوشت ھو یار من ءُ استاد نور ھوار اتکگ اِیں ، آئی ءَ راہ ءَ سنگتے ءِ کِرّ ءَ داشتگ ۔گْوشتگ ئے من دو روچ ءَ پد کایاں ، من ءَ مرچی دو روچ بیت آ انگہ تئی کِرّ ءَ سر نہ اِنت ۔سنگت ءَ درائینت ءُ گْوشت نہ یار انگت منی کِر ءَ سر نہ اِنت ، بلکیں نوکی کیت پہ وشی ۔
بس تئی ودار برجاہ اَت ءُ ھمے وڑ ءَ روچ روان اِت اَنت کہ یک ھپتگ ءِ گْوست ، نہ تو درا بوت ئے ءُ نہ تئی ھال آتک ۔ من پد ءَ سنگت ءَ را پون کُرت ءُ جُست گِپت یار تو استاد نور ءِ ھالاں بِہ دے ؟ آئی ءَ کندت ءُ گْوشت اے مرد تنیگا گار اِنت ۔ من ءُ سنگت ءَ ٹیٹ کند اِت ھاھاھاھا۔۔۔ءُ تئی بڈّ ءَ کپت اِیں ۔ پد ءَ سنگت ءَ گْوشت نہ یار من ءُ تو مُپت ءَ اے گریبیں مرد ءِ بڈّ ءَ کپتگ ایں، بلے من یک سنگتے ءَ جُست کُت سنگت ءَ گوشت استاد نور ءَ زلوری کارے ءَ گپتگ شُت ءَ دگہ نیمگے ءَ ۔ من گْوشت ھیر ھیر ما سلامت بِہ بہ اِیں الّم دُچار کپ اِیں ۔سنگت ءَ گْوشت جی ھو اول وشی ءُ سلامتی ۔ مردم زندگ بہ بیت گندگ الّم بیت ۔
ھمے وڑ ءَ اے کوڑھیں امروز ءِ روچ روان اِت اَنت وھد دیم ءَ جنزاں اَت ، من سُھب ءِ سر ءَ چہ واب ءَ پاد آتک آں ءُ دیم شُشت ، وتی گوانکو ( موبائل ) پچ کُرت ءُ کلوھاں چارگ ءَ ت آں ءُ رند ءَ اسٹیٹسانی چارگ ءَ دلگوش بوت آں کہ یک سنگتے ءَ اسٹیٹس کُرتگ اَت ۔
اُف گلستان میں بہاروں کا قضا ہوجانا
ہائے راستے میں ہی یاروں کا جُدا ہوجانا
گوں اے لبزانی وانگ ءَ منی زبان ءَ ھمے در اَتک اُپ یار اے کے بوت باریں ۔ من گوں ھمے گپ ءَ ھوار سنگت ءَ را پونے جت ءُ جُست کُت ھالاں بِہ دے تو ناھیریں اسٹیٹسے کُرتگ زان ءَ کَے شھید بوتگ ؟ سنگت ءَ گْوشت ھو یار اِش کنگ ءَ زامُران ءَ جنگے بوتگ ءُ سَے سنگت ءِ شھید بُوَگ ءِ ھال اِنت ،بلے نام پکّا نہ اَنت۔ زانگ بُوَگ ءَ نہ اَنت ، من گْوشت اگاں ترا ھالے رست من ءَ سرپد بکن گوں ، سنگت ءَ گْوشت شر اِنت من رُکست کُت ۔
دمانے ءَ پد سنگت ءَ منی سر ءَ سَے لاش ءِ اکس دیم دات ۔ من چار اِت ، بلے تئی لاش ءِ اکس دُرست نہ کُرت ۔ من پد ءَ سنگت ءَ را پون کُت ءُ گْوشت ھال کن اے سنگت کَے کَے اَنت ۔ سنگت ءَ گْوشت یک سنگتے اُستاد نور اِنت ، آ دوئیں سنگت چاکر جان ءُ آسمی بلوچ اَنت ۔ گوں اے گپ ءِ اِش کنگ ءَ من ھما ترانگ ءَ کپت آں چہ تو موکل کنگ ءِ وھد ءَ تو ھمے گْوشت ، دست نہ گراں بس ھواراں سنگت ۔ تئی گندگ ءِ ودار انگت منی دل ءَ برجاہ اِنت کہ الّم دچار کپ اِیں ۔ اُستاد نور من اے وھدی کہ ھمے لبزاں نبشتہ کنگ آں، منی ھیال ءَ تو منی چمّانی دیم ءَ اُوشتوک ءُ من ترا گْوشگ ءَ آں، ھواراں سنگت۔۔۔۔ھواراں سنگت۔۔۔۔
