مئے گِس ءَ مردین نیست

 مئے گِس ءَ مردین نیست 

نبشتانک : ذکیہ بلوچ

رجانک :  سرباز وپاؔ 

من شام ءَ تھت ءِ سر ءَ وپتگ اِت آں ءُ منی چم استالاں چارگ ءَ اِت اَنت ءُ مزنیں جیڑگے ءِ تہ ءَ کپتگ اِت آں ، بازیں وھدے ءَ پد من وتی امیتانی رُژن دیست ۔ من ھمائی ءِ آھگ ءَ ودار ءَ اِت آں ، ھمائی ھیالانی تہ ءَ گار اِت آں ۔ یک نیمگ ءَ روچ ءِ تر ءُ تاب ءَ دمبرانی ءَ ھُشک اِت آں ءُ من ءَ واب ءَ بے وار کُرتگ اَت۔ من تھت ءِ سر ءَ وپتگ ءُ لیٹگ ءَ اِت آں ، نیم واب ءِ اِت آں منی ماس چُل ءَ پہ شپ ءِ ھاتر ءَ نان ءُ نارشت کنگ ءَ اَت ۔ ناگت ءَ کسے ءَ مئے گِس ءِ دروازگ ٹُکّ اِت ، ماس ءَ من ءَ توار کُرت ءُ گْوشت تو برو دروازگ ءَ پچ کن بچار کَے اِنت ۔ من وتی ھیالانی دُگنیا ءَ گلائیش اِت آں ، دومی رند ءَ دروازگ ءِ توار گیشتر اَت من ءَ ماس ءَ سک ءَ توار کُرت ءُ گْوشت ترا چے بوتگ دروازگ دیر اِنت توار ءَ اِنت تو برو بچارے شپ ءِ اے وھد ءَ آرامے نیست ۔ من چہ ماس ءِ اے رند ءِ توار چہ وتی ھیالاں در گُڈ اِت آں ، انچوش کہ من واب ءَ پاد آتک آں ھو کرت ءُ دِرک ءَ بہ دروازگ ءَ شُت آں ءُ دروازگ پچ کرت ، دروازگ ءِ کُنڈے ءَ یک مردمے اُشتوک اَت ۔

چہ تھاری ءَ من دُرست نہ کرت ، من جُست کرت تو کئے ؟ آئی ءَ چہ منی جُست ءَ کمو دیم ءَ جُنز اِت ، چوناھا انچو دور نہ اَت آ یک کدمے دیم ءَ آتک رُژنائی ءَ آ ٹیٹ گندگ بُوَگ ءَ اَت ، وھدے منی چمّ آئی ءِ پاداں کپت اَنت سک لیگار اِت اَنت ، دست ءُ پادانی ھور مزن مزن اَنت دگہ دگہ وڑ در ءَ بُوَگ ءَ اَت ءُ چمبل پاد ءَ نیست اَت ۔ وھدے منی چمّ آئی ءِ دْروشم ءِ نیمگ ءَ شُت آ ھراب ءَ ھراب تِر اَت ءُ سک لیگار اَت ۔ دِرتگیں گُدے گْور ءَ اَت ، مود ءُ ریش ءِ مزن اِت اَنت۔ چمّے چو دُرستی ئیں مردمے ءِ وڑ ءَ اِت اَنت ءُ ھاموش اَت۔ منی چمّ آئی ءِ دیم سک اِت اَنت ءُ آ بچکندگ ءَ ، من ءَ آئی بچکندگ سک دوست بُوَگ ءَ اِت اَنت ۔

یکبرے من گْوشت اے ھما اِنت ، بچکندگ ءُ چم وڑ ھمائی ءِ وڑ اَنت ، بلے من وت ءَ داشت ۔ من دومی رند ءَ جُست کرت تو کئے ؟ آ بچکندگ ءَ اَت ءُ من ءَ گْوشت ئے تو من ءَ دُرست نہ کن ئے ؟ من تئی براساں !

منی جان ءَ لرزّگے زُرت ءُ منی چہ چمّاں یک رُژنائی یے چِست بوت منی کدم پہ آئی ءِ نیمگ ءَ میدان اِت اَنت ۔ من چیھاڑ کرت ءُ گوں آئی ءَ گلائیش بوت آں ، من سک ءَ گریوگ بندات کُرت ءُ آئی ءَ وتی دست منی سر ءَ ایر کرت ءُ من ءَ دلبڈی دَیگ ءَ اَت کہ ھاموش بو منی گْوھار منی نیمگ ءَ بچار من آتکگ آں ، من دائم گریوگ ءَ اِت آں ۔ چہ گِس ءَ ماس ءَ توار کُرت جنے ترا چے بوت ، دروازگ ءِ دپ ءَ کَے اِنت ؟ من ھچ گْوشت نہ کُرت ، ماس پریشان بوت ءُ ڈنّ ءَ در آتک ۔ آئی من ءَ اے وڑ ءَ دیست ھمود ءَ ھُشک ءُ ھیران بوت ۔ وھدے براس ءَ چمّ چِست کرت اَنت ماس دیست یک دستے ءَ من ءَ امباز اتگ اَت ئے ءُ دومی دستے پہ ماس ءَ شھار اِت ءُ گْوشت ئے امّا! بچار من تئی ھسن آں ۔

ماس ءَ دیست ، ماس ءَ ھَسن ءَ امباز کُرت ءُ پریات کنگ ءَ لَگّ اِت ۔ براس ءَ مارا دوئیناں امباز کرتگ اَت ءُ پریات کنگ ءَ اَت ۔ مئے گریوگانی توار نزّیکیں کلیں ھمساھگاں اُش کتگ اَت ءُ ڈنّ ءَ در آتکگ اِت اَنت ءُ ھمے چارگ ءَ اِت اَنت ءُ اے دہ سال ءِ درد ءَ سرجمیں بازار سر ءَ زُرتگ اَت ۔ مردُم یکّے دومی ءَ گوں ھلوت کنگ ءُ ھمئے گْوشگ ءَ اِت اَنت بچار آمنہ ءِ زھگ ھسن آتکگ ۔ چہ دہ سال ءَ پد واجہ ھُدا ءَ آئی ءِ دُوا گوشداشتگ ، بیچارگ ءَ پہ وتی زھگ ءَ مزنیں درد ءُ دور دیستگ ۔ ھر کسی زُبان ءَ تھنا ھَسن ءِ نام اَت ،

ھرکسی چم اَرسیگ اِت اَنت ۔ لھتیں چہ وشّی ءَ گریوگ ءَ اَت ءُ لھتیں دہ سال ءِ رنج ءُ ھزاب ءَ گیر آرگ ءُ گریوگ ءَ اَت ۔

ماس ءَ میتگ ءِ مردُمانی مُچّی دیست وت ءَ داشتے ءُ چہ ھسن ءَ دُور بوت ، من ءَ براس ءِ یل دَیگ ءِ گْوشگ ءَ اَت ۔ من وتی براس امباز کرتگ ءُ گریوگ ءَ اِت آں ۔ پمیشکا کہ من دہ سال ءَ چہ وتی بِراس ءِ وشیاں دور بوتگ اِت آں ۔ من آئی ءِ جان ءِ وشیں بوہ ءَ سیر کنگ لوٹگ ءَ اِت آں ۔ من دہ سال ءَ وتی براس ءِ جتائی ءَ درد ءُ رنج ءِ زندگی یے گْوازینتگ اَت ، من آئی بوہ چِنّگ ءُ ھما درداں دُور کنگ ءَ اِت آں ۔

دہ سال ءَ من آئی ءِ جتائی ءَ ھچ نہ گْوشتگ اَت ، من ھمے دَئیں سالانی یک یک گپ ءَ ھال دیگ لوٹ آں ، تئی بیگواھی ءَ اے دہ سال ءَ گوں من چے بوتگ ، من کلیں گپ درد ءُ رنجاں گْوشگ لوٹ آں ۔ من ھمے گْوشگ لوٹ آں کُجام گْوھار ءِ براس بیگواہ بہ بیت ، آئی ءِ گْوھار گوں کُجام کُجام درد ءُ رنجاں گْوز اِیت ، کُجام ماس ءِ دیم ءَ آئی ءِ زھگ ءَ گرّان بکن اَنت ءُ بیگوائیں زندان ءَ بندیگ بکن اَنت آ ماس ءِ زندگی چون بیت ۔ اگاں پسّے ءِ زھگ آئی ءِ پیری ءِ ھسّا بیگواہ بہ بیت ءُ آئی ءِ زندگی چون بیت ۔

مئے وشدلیں گِس چہ تئی رَوَگ ءَ پد پُرشتگ ءُ ویران بوتگ ، ما چونیں ویرانیں زندگی یے گْوازینتگ ۔ منی لالا ھسن جان ھما شپ ءَ ترا پاکستان ءِ چیریں اَدارھانی مردُماں مئے دیم ءَ جَت ءُ گِرّان کُرت ، ھما اِنت مئے زندگی ءَ یک تھارونکی ءَ مانشانتگ ۔ مئے زندگی ءِ ھر شئے ،وشّی ءُ کرار پہ ما تھار بوتگ اَنت ۔

تئی بیگوائی ءَ پد بابا ءَ تئی شوھازگ ءَ ھر وڑیں جُھد کرت ترا چہ زندان ءَ آجو بہ کنت ، بلے بے سوب بوت ۔ بابا ھر وزیر ، میر ءُ ٹکّری ءِ در ٹُک اِت ءُ پریات کرت بلے اَبید چہ دُروگیں تسلّا ءَ دگہ ھچ نہ رست ، بس پہ آئی ءَ اَبید نااُمیتی ءَ دگہ ھچ پشت نہ کپت ۔

بابا ءَ پاکستان ءِ اِنساپجاہ ءَ ( عدالت ) کیس کرت ، مارا چُنت سال اَت چہ انساپجاہ ءِ نیمگ ءَ اے گپ منّگ نہ بوت ترا پاکستانی چیریں ادارھانی مردُماں بُرتگ ۔ برے گْوشت اِش تو سرمچارانی اوتاک ءَ ئے ءُ برے گْوشت اِش تو افغانستان ءَ شُتگ ئے، بَس مارا نااُمیت کنگ ءِ جُھد ءَ اِت اَنت ۔ یک نیمگے ءَ تئی جتائی ءِ گم ، دومی نیمگ ءَ نااُمیتی ءُ گس ءِ کُلیں زِمہ واری ءُ پریشانیاں بابا سریں پروش کُتگ اَت ، آ تھنا مئے دلبڈّی دَیگ ءَ اَت ما گمیگ مہ بہ ایں ۔ تھنائی ءَ مدام تئی اَکس وتی دل ءَ داشتگ ءُ پریاتے کرتگ ۔ من ھر وڑیں جُھد کرتگ کہ من بابا ءِ ھِمّت بہ باں ، بلے نہ من آئی ءِ ھمّت جوڑ بوت آں ءُ نہ آئی ءِ گَم کَم کرت اَنت ۔ یک انچین وھدے آتک آئی ءِ ھر زمہ واری ، ھر درد ءُ نااُمیتی منی میار بوت اَنت ، آئی کوڑھیں دُگنیا یلہ دات وتی دائمی ھنکین ءَ شُت ۔ منی مدام گوں پاکیں ھاوند ءَ دُوا ھمیش اَت ، منی براس بیگواہ اِنت ما گوں درداں دُچار اِیں ، منی بابا ءَ سلامت بہ کنت منی دلبڈّی اِنت ۔ منی اے دُوا گوشدارگ نہ بوت ءُ منی بابا چہ من ءَ جتا بوت ۔

گُڈّی وھد ءَ ما بابا ءِ سر ءَ نشتگ اِت اَیں آئی ءَ منی نیمگ ءَ چار اِت ءُ گْوشت ” منی چُک من وتی ھر زمہ واری ءَ تئی بَڈّ ءَ دَیگ ءَ آں ، وتی ماس ءِ ھیالداری ءُ وتی براس ءِ شوھاز ءَ بَرجم بدار ۔ یک دردناکیں آسردے کَش اِت ءُ گْوشت ئے بژن من چہ اے دگنیا ءِ یلہ دیگ ءَ پیسر وتی جگر ءِ ٹُکّر بہ دیست اِیں منی مرگ ارزان بوتگ اَت ۔ آئی ءِ ارس چہ دیدگاں شلاں بوت اَنت ءُ آئی مارا پہ مُجتّی یلہ دات ءُ شُت ۔

پیسر ءَ براس ءِ جتائی ءِ درد ، نوں بابا ءِ رَوگ ءِ گماں منی ارس بھر کرت اَنت ، منی دُگینا تباہ بوت ۔پہ من زند ءِ گْوازینگ سک گْران اَت ، نوں من ءَ تھنا پہ ماس ءَ زندگ بُوَگی اَت ۔ من بابا ءِ ھِمّت ءُ توکل جوڑ بوت نہ کرت ، نوں من ءَ ماس ءِ دلبڈّی بُوَگی اَت ۔ ساری ءَ براس ءِ بیگوائی ءُ رند ءَ بابا ءِ یلہ کنگ ءَ منی سر ءِ سارتیں ساھگ دور اَت ، لھتین ءَ مئے سر ءَ بزّگ بوت ءُ لھتین ءَ اے بزّگیانی زمہ وار ترا گْوشت ۔ مئے درد

یک تماشایے جوڑ بوتگ اَت ۔

چہ بابا ءَ پد مئے مالی جاور نگیگ بوت اَنت ، بابا ءَ چے کہ ھست اَت ھمے پاکستانی انساپ جاہ ءَ روگ پہ کیس ءِ ھاتر ءَ کُٹ اِت اَنت ۔ ابید چہ یک گسے ءَ دگہ ھچ پہ ما پشت نہ کپت ۔ پہ گِس ءَ آچ ءِ روک بُوَگ ءَ من نوکری شوھاز کرت ۔ وھدے نوکری رست، وانگ یلہ کنگ بوت ھمے ھاتر ءَ منی کِرّ ءَ پہ وانگ ءِ فیسانی دیگ ءَ زر نیست اَت ۔ بلکیں منی پگار ھمنچُک اَت مئے گُزران بُوَگ ءَ اَت ۔ ھر ماہ ءَ تئی کیس ءِ ھاتر ءَ مزنیں کلدارے وکیل ءَ دیگی اَت ۔ ھمے ھاتر ءَ ماس ءَ مئے پس ءِ نشانی ھما گِس بھا کرت ءُ ما بے گِس بوت ایں ۔ لھتیں وھد ءَ ما سیادانی گِس ءَ بوت اِیں ۔ آیانی گْوشگ ھمیش اَت من پہ تئی شوھازگ ءَ ھچ جھُد مکن آں ءُ ھاموش بہ بہ آں ۔ ما ھاموش بوت نہ کرت کرائی جاگھے زُرت ۔

روچ پہ روچ ہر در ءَ بِہ ٹُکّ نااُمیتی ءَ چہ اَبید دگہ ھچ نیست اَت ۔ نہ مئے گپ ءِ سر ءَ کس ءَ اتبار کرت ، نہ کسے مئے پریات ءِ گوشدارگ ءَ تیار اَت ۔ بَس یک راھے پش کپت اَت پہ دگنیا ءَ وتی توار اِش کنائینگ ءَ ، وائس فار بلوچ مسنگ پرسن ءِ اوتاک اَت ، چہ ھمود ءَ من وتی پریات داں مردُماں سر کُرت کُت ۔ پیسر ءَ من ءَ مردُماں گوشت تو کیمپ ءَ مہ رو تئی اَکس دگنیا ءِ دیم ءَ شِنگ بیت مئے ازّت ءِ گپ اِنت ۔ من ھمے ھاتر ءَ کسی گپ گوش نہ داشت من ءَ تئی جان ءِ گَم اَت من ھاموش نہ بوت آں ۔

من اولی رند ءَ ماما کدیر ءِ بُنجل ءَ شُت آں پہ زھرشانی کنگ ءَ من سرجمین جھان ءِ دیم ءَ وتی دیم در ءَ کرت ھمے ھاتر ءَ دگنیا منی گپ ءَ گوشبداریت ۔ منی درد ءَ سرپد بہ بیت ۔ بلوچستان ءِ تہ ءَ بوؤکیں زُلم ءُ زوراکی ءِ دارگ ءِ جُھد ءَ بہ کنت ۔ من تھنا زھرشانی نہ کرت ، بلکیں روڈانی سر ءَ پریات کُتگ کہ دگہ ھچ مارا نہ رست ۔

وھدے من چہ گِس ءَ در آتکگ آں مردمانی چم من ءَ سک بوتگ اَنت ۔ من ءَ تژن اِش جت ، لھتین ءَ من ءَ ڈرامہ باز گْوشت ءُ توار کُرت ، بلکیں منی درد آھاں چو ڈرامہ ءِ وڑ ءَ لگّ اِت ، لھتین ءَ من ءَ بھارت ءِ کارندھے سرپد بوت ءُ گْوشت اِش ۔ من ءَ بیھار ءُ پاتراپ دیگ بوت فون اِش کُرت ، تو ماما کدیر ءِ بُنجل ءَ مہ رو زھرشانی مکن ۔ اگاں تو زھرشانی کُرت ما تئی براس ءَ کُش ایں

چہ ھمے زھرشانیاں مئے نزّیکیں مردماں مارا دیم ءَ نہ گپت ۔ ھالاں مئے سیاداں مئے مردم گری یلہ دات ۔ ھما مردمانی تو گْوشت اے مئے ھاسیں مردم اَنت ھماھاں مئے مردم گری یلہ دات ءُ ما تھنا بوت اِیں ۔

منی زندگی ءِ ھر ساھت پہ من دردناک اَت ءُ چو کھر ءِ وڑ ءَ گْوزگ ءَ اَت ۔ وھدے من ءَ ھال رست کوھنیں لاشے دست کپتگ تئی سنگتاں من ءَ فون کرت ءُ ھال دات مارا شک اِنت ھسن بیت ۔ تو بیا بچارے ، من اے ھبر اُش کت منی چماناں تھاری ءَ مانپوشت ءُ من زمین ءِ سرا کپت آں ۔ ماس ءَ منی اے ھال دیست سرپد بوت ، من ءَ جُستے کرت ، چے زاناں ھسن ءِ نام ءَ ھرابیں گپّے آتکگ ؟ من ھچ نہ گْوشت ءُ ماس بگل کرت ءُ گریوگ ءَ لگ اِت آں ، ماس ءَ من ءَ دلبڈّی دات ءُ گْوشت ، بس کن مرچی ھسن ءَ ھشت سال سرجم اِنت بیگواہ بوتگ ، اے ھال نیست زندگ اِنت یا نہ اگاں آئی زند ءِ ھال آتک ۔ من واجہ ھُدا ءِ شُکر ءُ منت ءَ گِراں ، اگاں آئی مرگ ءِ ھال آتک ، من چہ اے دردناکیں ودار ءَ درکایاں یک آرامیں مرگے ءَ مِران ۔ من ماس ءِ گپ اِش کُت اَنت کمو ٹیٹ بوت آں ، دیم پہ ایدھی سینٹر ءَ رھادگ بوت آں ۔

وھدے ما اُود ءَ سر بوت اِیں منی براس ءِ سنگت اُشتوک اَت ۔ من ءَ دروازگے پیشداشت منی پاد لرزگ ءَ اِت اَنت دل ءَ دُوا کنگ ءَ اِت آں اے منی بِراس مبات ۔ وھدے ما دروازگ ءَ سر بوت ایں منی ماس ءَ منی دست یلہ دات ءُ کوپگ ءِ سر ءَ دستے ایر کرت ءُ گْوشت ئے منی چُک دیم ءَ توکل تئی جندئیگ اِنت ۔ من یک پیریں ماسے آں ءُ دیم ءَ ھمّت کرت نہ کن آں ، وتی زھگ ءَ اے وڑ ءَ دیست نہ کن آں ۔ وھدے من تہ ءَ سر بوت آں من دیست تھت ءِ سر ءَ یک مردمے ءِ لاش ایر اَت ، یک مردمے شُت ھمائی ءِ کِرّ ءَ اُوشتات ۔ ھمے وھد ءَ منی براس ءِ سنگت آتک ءُ آ گوں ھاموشیں چمّاں من ءَ دلبڈّی دَیگ ءَ اَت ، من وھدے لاش ءِ کِرّ ءَ سربوت آں ھما مردم ءَ لاش ءِ دیم ءَ چہ گُد دور کُت ۔ اے مردمے دْروشم شر زانگ بوگ ءَ نہ اَت ۔ اے سک سزا دیگ بوتگ اَت ، من دیست منی تَب ھراب بوت ۔ من شر چار اِت ءُ تسلّا بوت آں آ منی براس نہ اَت ۔ من یک دم کوکار کرت ءُ گوْشت اے منی بِراس نہ اِنت ۔ ھما مردک ءَ گْوشت اِیشی ءِ کیسگ ءَ یک شناختی کارڈے در آتکگ من ترا پیش ءِ داراں تو بچارے بلکیں درست کرت ۔ گوں ھمے گپ ءَ آ چہ کوٹی ءَ در آتک ۔ من دائم ھمے گْوشگ ءَ اَت آں اے منی براس نہ اِنت ۔ ھُدا ءَ بچار اِت من ءَ ھمے امیت ءَ زندگ بوگ ءَ بِل اِت ، منی براس زندگ اِنت ۔ منی زندگی ءَ اَبید آئی شوھاز ءَ دگہ ھچ نیست آ منی زندگی ءِ گُڈّی منزل اِنت ۔ ھُدا ءَ بچار اِت آئی ءَ پہ من زندگ بوگ ءَ بِل اِت ، آ زندگ اِنت ھمے وڑ گْوشگ ءَ من بے سُد بوت آں ۔

وھدے من سما کرت من وتی گِس ءَ آں منی دیم ءَ منی ماس نشتگ اَت ءُ من جُست ءِ وڑ ءَ چار اِت ، ماس ءَ من ءَ گوشت تو بے گم بو ھُدا ءِ شکر اِنت آ تئی براس نہ بوتگ ۔ من اے گپ اِش کرت واجہ ھُدا ءِ شکر گپت منی ارس رچگ ءَ اِت اَنت ، اگاں اے منی براس نہ بوتگ دگہ کسے ءِ براس اِنت ۔ وتی براس ءِ بیگوائی ءِ درد چے بہ بیت ، اچ من گیشتر کَے زانت ۔ اے دہ سال ءِ تہ ءَ من چونیں درد ءُ ھزاب دیستگ ، بلکیں من آھاں گوں لبزاں گْوشت نہ کن آں ۔من گوں اے وڑیں درد ءُ ھزابانی دیم ءَ ھمے ھاتر ءَ اُشتاتگ آں تو الّم کائے ، مرچی بچار تو آتکگ ئے ۔

ھمے وڑ گْوشت من وتی سر چہ آئی دلبند ءَ دور کرت کہ آئی ءِ دیم ءَ چاراں ، چہ پُشت ءَ ماس ءَ من ءَ پہ زُور چِک اِت من چہ وتی براس ءَ دور بوت آں ۔ چہ براس ءَ دور بوگ ءَ گوں من یک پریاتے جَت ءُ من دیست کہ من تھت ءِ سر نشتگ آں ، ماس ءَ نان گوں اَت منی تھت ءِ کِرّ ءَ اُشتوک اَت ءُ من ءَ چارگ ءَ اَت ۔ من جُست کُرت امّا منی براس کُج اِنت ؟ آئی ءَ پسّہ انگت نہ داتگ اَت ، من سردرا ءَ شُت آں دروازگ پچ کرت ءُ چارت اُود ءَ کس نیست اَت ۔ من پد ءَ پُشت ءَ چَکّ جت ءُ ماس جُست کرت ۔ امّا من ءُ تو منی براس اِد ءَ اُشتوک بوتگ اِیں ، منی بِراس چون بوت ۔ منی براس اد ءَ نہ اِنت ، کُج ءَ شُتگ ؟ ماس ءَ من ءَ دست ءَ گپت ءُ گِس ءِ تہ ءَ بُرت گوش اِیت بیا نان بور نان سرد بنت ۔ من سرپد بوت آں کہ من وابے دیستگ ۔ آ انگت نہ یتکگ بس آ وابانی تہ ءَ کیت ۔ من ھاموشی ءَ ماس ءِ دست یلہ دات ءُ شُت آں تھت ءِ سر ءَ وپت آں بلکیں آ پد ءَ منی واب ءَ کیت ۔

مرچی ھشت مارچ ءَ جھان ءَ زالبولانی ھکّانی روچ ءَ دار اَنت ، زالبولانی ھکّانی روچ زانگ بیت ۔ بلکیں من اے کوریں دگنیا ءَ لھتیں لبز ھمے ھاتر ءَ گْوشگ لوٹ آں سرجمین جھان ءَ ھمے گپ ءَ گْوش آں بلوچستان ءِ زالبول وتی ھکّ ءَ کئی کِرّ ءَ بہ لوٹ آں ۔ پاکستان ءِ وڑیں ملکے ءَ مئے گِسانی مردیں آجو نہ اَنت اُود ءَ وتی ھکّ ءِ گپ ءَ کے ءَ گوں بہ کن آں چے پیم ما وتی ھکّاں بہ لوٹ آں ، چی ءَ کہ زالبول وتی آجوئی ءِ جنگ ءَ چہ وتی گِس ءَ چہ وتی مردیناں آجوئی لوٹ اَنت ءُ چاگرد ءَ گوں جنگ کنگ لوٹ اَنت ۔ پد ءَ پاکستان ءِ وڑیں ملکے ءُ چاگرد وتیانی دُژمن اِنت ، مئے گِس ءِ تہ ءَ مردین نیست کہ من چہ آھاں ھکّ ءُ آجوئی بہ لوٹ آں ۔ بلکیں من وتی گِسانی مردینانی آجوئی ءِ لوٹوک آں ۔ منی آجوئی منی دردانی گُڈّی منزل اِنت ۔ 8 مارچ ءِ آجوئی ءَ من نہ لوٹ آں ، من ءَ وتی مردُمانی آجوئی لوٹ اِیت